Stary Testament

Stary Testament to starsza część Biblii, powstała w judaizmie i przyjęta przez chrześcijaństwo. Pomiędzy głównymi nurtami chrześcijańskimi istnieją różnice co do liczby ksiąg ST uznawanych za kanoniczne. Kościoły protestanckie uznają 39 ksiąg, katolickie – 46, a wschodnie (prawosławie) – w sumie 49-51 ksiąg.

Szacuje się, że księgi Starego Testamentu były spisywane przez okres ponad 1000 lat. Najstarszy fragment jest datowany na XII w. p.n.e, najnowsze zaś teksty datuje się na okres II – I w. pn.e. Kanon Starego Testamentu został ustalony pod koniec I w. n.e., jednak prace nad nim trwały łącznie kilka wieków.

Bez względu na nurt chrześcijański, ST dzieli się na kilka części, które mają różny charakter. Są to księgi historyczne (zawierające w sobie Pięcioksiąg, czyli Torę – Prawo), księgi prorockie (podzielone na proroków większych i mniejszych) oraz księgi mądrościowe (Pisma). W podobny sposób dzieli się ST w judaizmie – z tym, że wyróżnione jest Prawo, a pozostałe księgi historyczne ujęte są razem z prorockimi.